مریم محسنی: چند سالی است که دیدن معتادان متجاهر در بوستان ها و خیابان ها به امری عادی تبدیل شده است اما این موضوع شاید برای افراد بزرگسال امری عادی تلقی شود و تاثیر چندانی بر روی آنها نگذارد اما دیدن یک معتاد که در کنار خیابان یا پارک حال چرت زدن است و لباس های ژنده ای هم بر تن دارد نمی تواند برای همه افراد از جمله کودکان و نوجوانان عادی باشد.

این مساله نه تنها چهره شهر را زشت و نازیبا می کند بلکه اثرات مخرب روحی و روانی و حس ناامنی را برای شهروندان در پی دارد.

گرچه هرازگاهی شهرداری و بهزیستی و بقیه نهادهای شهری دست به دست هم می دهند و طرح های ضربتی برای جمع آوری این معتادان متجاهر را عملی می کنند اما این طرح های ضربتی نتوانسته به صورت کامل کارایی داشته باشد و بنابراین به صورت مسکن موقتی است که تنها برای مدتی این معتادان را از سطح شهر دور خواهد کرد اما بعد از مدتی باز هم سر و کله آنها در بوستان ها پیدا می شود.

از آنجایی که طبق قانون معتادان مجرم نیستند و بیمار به حساب می آیند جمع آوری آنها به تنهایی دردی را از جامعه دوا نخواهد کرد و این افراد نیازمند اقدامات درمانی هم از لحاظ جسمی و هم از لحاظ روحی و روانی هستند.

بنابراین باید تمهیدات بلند مدتی برای این افراد در نظر گرفته شد تا این قشر از جامعه زندگی تازه ای را برای خود آغاز کنند و این بار فرد مفیدی برای خود و جامعه باشند.