اگر در کلیت ورزش ایران، دسته بندی روتین در سال های گذشته را رعایت کنیم، ورزش به دو بخش «فوتبال» و «منهای فوتبال» تقسیم می شود. بعد در همین دسته بندی، می بینیم که فوتبالی ها همیشه در سیاست ورزی و گرایش به کرسی های سیاسی، عقب تر از سایر ورزش ها بوده اند.

پیش از انقلاب، اولین ورزشکاری که راهی مجلس شد، «امامعلی حبیبی» کشتی گیر بود. حبیبی دارنده مدال طلای المپیک 1956 ملبورنبود. همان دوره قرار بود «غلامرضا تختی» هم از تهران برای انتخابات نام نویسی کند که روزهای آخر پشیمان شد.

پیش از انقلاب، گرایش ورزشکاران برای حضور در سیاست، به سمت نمایندگی مجلس نمی رفت. «محمد خاتم» از اولین کاپیتان های تاریخ فوتبال ایران بود. او در دهه 20 خورشیدی، در کنار فوتبال، آموزش خلبانی را آغاز کرد. دوره ای هم به انگلستان رفت و پس از بازگشت، خلبان اختصاصی محمدرضا شاه پهلوی شد.

«عباس فرزانگان» ابتدا مدافع میانی تیم ملی بود، بعد ناگهان در کودتای ننگین 28 مرداد به عنوان مدافع شاه قد علم کرد و سال ها بعد به سمت هایی از قبیل وزارت پست و تلگراف هم رسید.

«فتح ا... مین باشیان» دروازه بان باشگاه «تاج» بود وگاهیهم تیم ملی ایران. بعد از فوتبال، او به یکی از چهره های شاخص ارتش تبدیل شد.

پس از انقلاب اسلامی ایران، ورق برگشت. فوتبالی ها از سیاست دور ماندند، سایر رشته ها اما پست های سیاسی را نوبتی دور زدند. آن هم ورزشکارانی منهای فوتبالیست ها. قرار بود «ناصر حجازی» هم طعم حضور در انتخابات ریاست جمهوری را بچشد. سال 84 برای انتخابات ریاست جمهوری ایران نام نویسی کرد و به خبرنگاران گفت: «اگر صلاحیت من تأیید شود، بیش از 30 میلیون رأی خواهم داشت.»

پشتوانه حجازی شاید فقط محدود به هواداران یک باشگاه خاص (استقلال) نمی شد. بی پروایی، تندگویی ، از جمله ویژگی هایش بود.

شورای نگهبان صلاحیت او را برای شرکت در انتخابات رد کرد.

پیش از ناصر حجازی،«پرویز قلیچ خانی»، سیاسی ترین ورزشکار تاریخ ایران بود. اوبهمن ماه ۱۳۵۰ توسط ساواک به جرم فعالیت ضد رژیم پهلوی و عضویت در «سازمان مجاهدین خلق» دستگیر شد. یک ماه بعد، در يک مصاحبه تلويزيونی با حضور سردبيرانِ چند نشريه ورزشی، از فعالیت های سیاسی خود و عضویت در سازمان مجاهدین اعلام پشيمانی کرد. اما سری به شورای شهر تهران بزنیم؛ «رسول خادم» اولین قهرمان ورزشی پس از انقلاب ایران بود که وارد دنیای سیاست شد. او در انتخابات دومین دوره شورای شهر تهران، با 92هزار و 606 رأی به شورای شهر پایتخت رفت.

پیش از او، «امیر عابدینی» با سابقه استانداری در سه استان لرستان، خراسان و آذربایجان شرقی و همچنین مدیرعاملی «شرکت سهامی معادن ایران» در کارنامه اش، توانست در نخستین دوره انتخابات شوراها و کنار مردانی هم چون «عبدا... نوری» و «سعیدحجاریان» به عنوان نماینده مردم تهران راهی شورای شهر شود. عابدینی مدعی است که پیش از انقلاب، بازیکن تیم فوتبال پرسپولیس تهران بوده است اما هیچ تصویر، مدرک یا نشانه ای برای اثبات چنین ادعایی به چشم نمی خورد.

رسول تنها نبود. یکسال بعد برادرش، «امیر خادم» دیگر کشتی گیر تاریخ ساز ایران وارد انتخابات مجلس هفتم شد و 40سال پس از امامعلی حبیبی، باردیگر یک کشتی گیر بازنشسته ایرانی به مجلس راه یافت؛ این بار مجلس شورای اسلامی.

امیر خادم در مورد حضورش در دنیای سیاست، استدلال جالبی هم داشت: «یک قهرمان وقتی جایگاه ملی پیدا می کند و به ماندگاری در اذهان می رسد، باید بیشتر تلاش کند. من معتقدم که قهرمان ملی مثل دستمال کاغذی نیست که تاریخ مصرف داشته باشد.»

امیر که در انتخابات مجلس هفتم به عنوان نفر سوم از تهران به مجلس راه یافته بود، در دوره بعد مجلس نیز کاندیدا شد ولی با قرار گرفتن در رده 60، راهی به مجلس هشتم پیدا نکرد. او درباره شکست خود در انتخابات گفت: «زمانی که از سوی وزارت کشور آمار آراء موجود در صندوق‌ها را دریافت کردم، متوجه شدم حتی صندوق‌هایی که اعضای ده نفری خانواده خودم در آنجا رأی داده بودند یا در مسجد محل سکونتم، آراء من صفر ثبت شده بود!» بعدها ادعایش در مورد احتمال تقلب در رأی شماری را رد کرد.

در انتخابات هشتم مجلس، «محمد مایلی کهن» مربی سابق تیم ملی ایران و سرمربی کنونی «ملوان» از تهران نامزد شد که رأی لازمه را به دست نیاورد. در انتخابات مجلس نهم، «هدایت ا...ممبینی»، داور بازنشسته فوتبال ایران در انتخابات شکست خورد.

«محمود احمدی نژاد» سال 1390 «حمید سجادی» قهرمان سابق دوومیدانی ایران را به عنوان وزیر پیشنهادی وزارت ورزش و جوانان به مجلس معرفی کرد که از سوی نمایندگان رأی لازم را به دست نیاورد.

«هادی ساعی»، «حسین رضازاده»، «عباس جدیدی» و «علیرضا دبیر» دیگر ورزشکارانی هستند که به شورای شهر تهران رسیدند. هادی ساعی را باید با دو مدال طلا و یک مدال برنز، پرافتخارترین ورزشکار ایرانی در تاریخ بازی های المپیک دانست. هادی سال ۱۳۸۷ در سومین دوره انتخابات شورای شهر تهران شرکت کرد. او در فهرست ائتلاف اصلاح طلبان قرار داشت و به عنوان پنجمین کاندیدا، به شورای شهر تهران رسید. این در حالی بود که در زمان انتخابات برای شرکت در بازی های آسیایی در دوحه حضور داشت و مسابقات او در بازی های آسیایی دوحه به دلیل ممنوع‌التصویر شدن، از صداوسیما پخش نشد. هادی حالا عضو چهارمین دوره شورای شهر تهران هم هست.

حسین رضازاده متولد اردبیل است اما در چهارمین دوره شورای شهر تهران، به عنوان نماینده مردم پایتخت انتخاب شده است. زندگی او سراسر لبریز است از اظهارنظرهای سیاسی؛ مثلاً خودش را حامی محمود احمدی نژاد در انتخابات سال 88 معرفی کرد. در همایش مصلای تهران که حامیان احمدی نژاد برپا کرده بودند، حسین رضازاده، رئیس جمهوری ایران را قدرتمندترین سیاستمدار جهان دانست و گفت:«نه آمریکا، نه اسراییل و نه هیچکس دیگر حریف احمدی نژاد نخواهد شد.»

همان روزها، سایت فدراسیون وزنه برداری که ریاست آن برعهده رضازاده بود، از قول اعضای تیم ملی نوجوانان وزنه برداری نوشت: «ما امروز افسوس می خوریم که چرا به سن قانونی برای رأی نرسیده ایم تا نام احمدی نژاد را داخل صندوق ها بیاندازیم.» عباس جدیدی نیز با مدال نقره المپیک خود، به عضویت چهارمین دوره شورای شهر تهران (دوره کنونی ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶) رسید. تصاویر او کنار «منصور پورحیدری» در بستر بیماری، حرف و حدیث هایی درست کرد که برای او تبعاتی سنگین در جامعه داشت. دیگر کشتی گیر ایرانی که به شورای شهر رسیده، «علیرضا دبیر» است. قهرمان سابق المپیک و جهان که در شورای شهر سوم و چهارم، نماینده مردم تهران شد.

حالا خبر رسیده که نام «علی کریمی» در لیست ۲۱ نفره کاندیداهای اصلاح طلبان برای انتخابات پنجمین دوره شورای شهر تهران در اردیبهشت ۹۶قرار گرفته؛ فوتبالیستی که می‌خواهد سیاستمدار شود. علی کریمی را می توان با دریبل هایش در تیم ملی ایران، «پرسپولیس»، «الاهلی» امارات و «بایرن مونیخ» به یاد آورد. گزارشگران فوتبال امارات به او لقب «ساحر» داده بودند. گروهی هم او را مارادونای آسیا می خواندند. اما آنچه متمایزش می کرد، زبان تند و بی پروایش بود.

آیا علی کریمی برای دنیای سیاست ساخته شده است؟ یکی از فعال ترین فوتبالیست های ایران در کارهای خیرخواهانه نامش در فهرست اصلاح طلبان قرار گرفته، شاید اولین فوتبالیستی باشد که به صورت واقعی وارد دنیای سیاست می شود. با اینکه تا امروز هرگز خودش را وارد بازی های انتخاباتی و سیاسی نکرده بود.