نصف جهان: فصل جشنواره ها در اصفهان انگار تمامی ندارد وهر بار که یکی تمام می شود، یکی تازه نفس از راه می رسد.

بهانه برگزاری آنها نیز دلیل خاصی نمی خواهد فقط برگزار می شوند که حضور داشته باشند حالا به چه قیمتی، دیگر باید مسئولان شهر اصفهان پاسخ بگویند.

جدا از هزینه های سنگین، آنچه بیشتر اهمیت پیدا می کند اینکه هیچکدام از این جشنواره ها در هدف خود مشخص نیستند. به جرأت می توان گفت که هیچ کشوری وباز تأکید می کنیم که هیچ کشوری به مانند ایران، جشنواره و مسابقات فرهنگی وغیر فرهنگی ندارد. شاید در کشورهایی که خاستگاه اصلی آن هنر باشند، سالی یک بار برگزار شود اما ایران بهشت جشنواره هاست و جهنم آن سهم کسانی می شود که تعاملی با نزدیکان این جشنواره ندارند پس هم جیبشان خالی می ماند و هم دستشان کوتاه.

اصفهان نیز از این قاعده مستثنا نیست و بعد از تهران بدون شک بیشترین جشنواره های فرهنگی و غیرفرهنگی رابه مناسبت های مختلف برگزار می کند.

برگزاری جشنواره باید در سطح اعتلا و ارزش یک هنر صورت بگیرد نه پایین آوردن آن هنر و دم دستی کردن آن. جدا ازاین نکته در برگزاری جشنواره ها سهم 100 درصدی را مؤسسات و نهادهای وابسته دولتی ایفا می کنند که آن هم بخاطر بیلان کاری آخر سال است تا بتوانند خرج و دخل خود را یکسان نشان دهند.

به زعم بیشتر کارشناسان، جشنواره در ایران یک بستر دورهمی برای دادن یکسری از شعارهاست که الزاماً ربط چندانی به موضوع آن جشنواره ندارد. یعنی مایکسری دغدغه وحرف هایی داریم و بیلان هایی را می خواهیم بدهیم، بعد فکر می کنیم یکی از عرصه ها که می توانیم آمار و ارقام بدهیم، برگزاری فستیوال و جشنواره است.

از ابتدای سال تا همین اواخر سال لطفاً دوستان فهرستی تهیه بکنند وجشنواره ها، بزرگداشت هاو خلاصه هر آنچه آخر آن«ها» دارد را لیست کرده و میزان بودجه ای که برای آن تخصیص یافته را اعلام کنند. مردم اصفهان حق دارند نسبت به صرف بودجه ها و مالیات های خود آگاه باشند و بدانند در چه اموری صرف می شود.

با باز شدن آب رودخانه زاینده رود یک جشنواره می گیریم با بسته شدن آن یک جشنواره و خلاصه با هر آمدن و رفتنی یک جشنواره و بزرگداشت برگزار می کنیم.

آنچه در این جشنواره «ها»ی به اصطلاح فرهنگی وهنری رخ می دهد حضور عده ای از هنرمندان از پایتخت است که با دادن چند سکه، چند شام و نهار، چند شب اقامت در یکی از هتل های اصفهان و دادن یک پاکت به عنوان تشکر از حضور گرمشان و رساندن ایشان تا دم در فرودگاه و گرفتن چند عکس سلفی برای پیج و بالا بردن فالوها،صورت می گیرد.توهم، سهم عمده افرادی است که در این به اصطلاح جشنواره ها شرکت می کنند. یا فیلم کوتاهی ساخته یا یک مستند یا داستان کوتاهی نوشته یا دریک تئاتر بازی کرده و یا در یک هنری بالاخره شریک بوده، با حضور در این به اصطلاح جشنواره ها چنان ژست می گیرند که انگار نقطه پایان هنری ایشان است و به درجه استادی نائل گشته و دیگرانی که در بر او هستند جملگی آمده اند کسب فیض بکنند.پایین آوردن هنر و تغییر معنای آن در این جشنواره ها اتفاق می افتد. عده ای که نه سواد آن را کسب کرده و نه تجربه آن رامسئول می شوند و عده ای دیگر دبیر، معاون وگاهی وقت ها نیز داور!

لطفاً سوت این جشنواره ها را از دهان این کودکان برگیرید که به اشتباه فکر می کنند شیشه شیر است.