مرضیه غفاریان: روز گذشته افشای خبر ریخت و پاش پیکانی ها برای حضور «قدرتمندانه» در جام باشگاه های آسیا سروصدای زیادی به پا کرد. هرچند این اولین بار نبود که هزینه میلیاردی خودروسازان برای شرکت پرقدرت در این تورنمنت آسیایی، جنجالی می شد اما این دفعه فاش شدن مبلغ دقیق پرداخت شده از سوی این باشگاه به دو فوق ستاره والیبال جهان سرمنشأ این هیاهو بود. پیکانی ها برای جذب «نیمیر عبدالعزیز» و «اروین انگاپت» 15 میلیارد ریال خرج کرده اند!

جالب آنجاست که این پول هنگفت صرفاً برای استخدام یک هفته ای به حساب این بازیکنان واریز شده است. جالب تر هم آنکه چهارماه پیش مدیران پیکان در واکنش به این نوع فعالیت نقل و انتقالاتی خود ضمن طبیعی قلمداد کردن آن با اشاره به اینکه این بازیکنان

سرشناس هزینه‌ای در شأن نام خود و البته نه چندان چشمگیر دریافت خواهند کرد، خاطر نشان کردند که «با توجه به محدودیت‌های بودجه‌ای باشگاه فرهنگی ورزشی پیکان، هزینه استخدام این نفرات نیز از محل کمک‌های انجام شده و از طریق حمایت‌کننده‌های مالی پرداخت خواهد شد»!

رد و بدل شدن این مبالغ گزاف اگرچه در والیبال پیش از این هم سابقه داشته و حتی شاهد بوده ایم که گاهی دستمزد برخی از ستارگان والیبال ایران، تقریباً از مبلغ قرارداد همه فوتبالیست‌های کشور بیشتر بوده اما گوشمان به شنیدن چنین عددهای درشتی در این رشته ورزشی عادت ندارد. هضم این موضوع از آن جهت سخت تر است که سابقه نداشته یک تیم قدرتمند ایرانی برای شرکت در رقابتی نه چندان سخت با تیم های نه چندان معتبر آسیایی حاضر شود زیربار چنین هزینه ای برود، آن هم با وجود محدودیت های مالی که در این زمینه داشته و همچنین وضعیت اقتصادی نامناسب حاکم بر کشور.

ضمن اینکه عده ای معتقدند پرافتخارترین تیم قاره کهن در رشته والیبال قادر بود با حداقل هزینه و با ستاره های ایرانی و یا حتی بازیکنان مطرح اما کم خرج تر خارجی برای نهمین بار به این عنوان دست پیدا کند.

 در سوی مقابل اما برخی بر این باورند که این هزینه های کلان و به خدمت گرفتن ارزشمندترین بازیکنان دنیای والیبال هم ضمانت 100 درصدی برای کسب جام برای آنها به وجود نمی آورد. شاهد این مدعا سرنوشتی بود که حریف ایرانی آنها در این رقابت ها به آن دچار شد. تیم شهداب يزد نیز که با اقدامی مشابه پیکانی ها پای به این تورنمنت آسیایی گذاشت در نهایت در مصاف با نماینده ژاپن تن به شکست داد و به فینال هم نرسید و همه هزینه هایی که برای شرکت با توپ پر در این مسابقات انجام داده بود را بر بادرفته دید.

اما ماجرا وقتی جذاب تر می شود که بدانید در این میان تعدادی از هواداران تیم والیبال پیکان در واکنش به این قضیه صرف نظر از توجه به لزوم یا عدم لزوم انجام چنین خریدهای سرسام آوری و بی توجه به اینکه چنین خرجی با دخل مجموعه خودروسازان و باشگاه پیکان همخوانی داشته یا نه، با سران باشگاه مورد علاقه خود در خصوص اینکه رقم لو رفته از قرارداد قرضی دو فوق ستاره والیبال جهان با پیکان در خور شأن این بازیکنان بوده همذات پنداری کرده اند.

با این تفاسیر، هیچ بعید نیست در آینده نزدیک سقف قراردادهای نجومی در والیبال از فوتبال پیشی گیرد، ضمن اینکه نباید این را هم از نظر دور داشت که این جهش دستمزدها در والیبال در شرایطی اتفاق می‌افتد که  بین فوتبال و والیبال تفاوت هایی وجود دارد که هزینه های سنگین در جهان فوتبال را توجیه پذیر می کند. مثلاً حجم آسیب دیدگی در این رشته ورزشی نسبت به فوتبال کمتر است، چه اینکه تمرینات و مسابقات والیبالیست‌ها در سالن انجام می شود اما فوتبالیست‌ها در فضای باز و زیر برف و باران و آفتاب باید تمرین و بازی کنند و میزان برخوردها در این رشته پرطرفدار، هم زیادتر است و هم شدت بالاتری دارد که می تواند در قبال تفاوت پول های رد و بدل شده در این دو رشته پاسخ مناسبی باشد.

به این ترتیب و اگر همه تیم های مدعی کشورمان بخواهند همچون خودروسازان دست به جیب شوند دور از انتظار نیست که والیبالیست های زیادی، لیگ ایران را برای بازی انتخاب کنند شاید موفق شوند راهی که نیمیر عبدالعزیز طی سال ها بازی زیر تور والیبال سپری کرده را آنها یک شَبه طی کنند، چه اینکه اعجوبه پولدار هلندی معتقد است همه ثروتش را از راه والیبال به دست آورده است.