باور اینکه فصل جدید لیگ برتر فوتبال ایران بدون نام ملوان آغاز شده، ساده به نظر نمی‌رسد.اما سقوط، با همه گزندگی‌ و تلخی‌اش، شاید درست همان چیزی بود که ملوان نیاز داشت. تیمی در سلطه پیرمردها که باید به جذابیت و جوانی برمی‌گشت و سقوط، بهانه‌ای برای اصلاح همه چیز در آن بود.

در نگاه اول، مایلی‌کهن انتخاب جالبی برای ملوان به نظر نمی‌رسید. حاجی در سال‌های اخیر به جای فوتبال و جنگ‌های تاکتیکی، سرگرم بیانیه‌نویسی، مصاحبه، دعوا و زندان بود و حضورش روی نیمکت تیم ملی امید نیز به یک شکست دردناک ختم شد. با وجود این، روزهای اول کاری این مربی متولد انزلی در ملوان، امیدوارکننده به نظر می‌رسد. اولین تصمیم کلیدی مایلی، عبور از نام پژمان نوری و مازیار زارع بوده است. او به این دو بازیکن پرتجربه و مسن تیمش اعتقادی ندارد و تصمیم گرفته ملوان را حولِ محور بازیکنان جوان بسازد و مازیارها و پژمان‌های نسل بعد را کشف کند. طبیعتاً حرکتی شبیه به این، منتقدانی هم خواهد داشت اما جسارتِ سرمربی جدید برای ساخت تیمِ موردعلاقه‌اش، قابل تحسین به نظر می‌رسد.