نصف جهان: وضعیت اشتغالزایی و بیکاری در استان اصفهان این روزها دیگر یک خبر تکراری است. اما انگار مسئولان استان با این تکرار خو کرده و رفیق شده اند که نسبت به هر اتفاقی کمترین واکنش را نشان می دهند. انگار از قبل،آماده شنیدن و منتظر اتفاق افتادن آن بوده اند.

تجمع کارگران پلی اکریل مربوط به دیروز و امروز نیست و اعتراض به تعویق شش ماهه حقوق حالا دیگر امری طبیعی محسوب می شود. این کارگران کار می کنند برای به دست آوردن نان اما انگار کارکردن آنها این روزها نانی ندارد برای خودشان.

این اعتراض ها فقط مختص به این واحد صنعتی نیز نمی شود و کارگران دیگر مراکز صنعتی هم هر ازگاهی به دلیل عقب افتادن حقوق هایشان یا تعدیل نیرو و یا به دلایل اقتصادی دیگر مقابل استانداری تجمع می کنند اما این تجمع ها فایده ای جز داده شدن وعده های بی سرانجام در برندارد. تجمع اعتراض آمیز کارگران کارخانه کاشی نیلو، اعتراض کارگران ذوب آهن اصفهان، اعتراض به دلیل تأخیر در پرداخت حقوق کارگران شهرداری، اعتراض به سیاست های اجرا شده در کارخانه گيتی پسند اصفهان، اعتراض بعضی کارگران فولاد مبارکه اصفهان، اعتراض کارگران پالایشگاه نفت اصفهان و... نمونه هایی از اعتراضات کارگری است که در این سال ها نسبت به پرداخت حقوق و همینطور درپی بیکاری بی علت خود، اعتراض و تجمع کرده اند اما چه سود که بی فایده بوده است.

اما ریشه این بیکاری ها و نبود نظم مالی در اقتصاد استان اصفهان از کجا نشأت می گیرد؟ اگر تولید در این صنایع دولتی وجود ندارد چرا به آنها بودجه تخصیص می یابد؟ چرا این مراکز به بخش خصوصی واگذار نمی شود؟ چرا کارگران نسبت به حق مسلم خود باید همیشه فریاد بزنند؟ چرا گوش های مسئولین استان فقط زمانی باز می شود که صدایی بلند شود؟

علی رجالی معاون اقتصادی مجمع فعالان اقتصادی استان اصفهان می گوید: هر واحد تولیدی که در اصفهان تعطیل شود به معنای آن است که دولت باید یک بند به زندان‌ها اضافه کند چراکه اشتغالزایی به خطر می افتد.

حال باید از مسئولین اصفهانی پرسید آیا باید صنایع اصفهانی را وسعت بدهیم یا به توسعه زندان ها بپردازیم و سلول ها را گسترش دهیم؟ جواب آن با مسئولین است اما ناگفته پیداست که جواب مشخص کدامیک از این گزینه ها می تواند باشد.

شاید بتوان برای این پرسش به مسئولین کمک کرد و به عنوان یک پیشنهاد آن را مطرح نمود. در واقع راه جلوگیری از بیکاری و عدم تعطیلی مراکز صنعتی در اصفهان در دو مرحله خلاصه می‌شود؛ یکی نگهداری نیروهای موجود در واحدهای تولیدی و کارخانه‌ها و دیگری اعتماد به جوانان برای راه‌اندازی کسب و کاری که به آن علاقه‌مند هستند.

همین چند ماه گذشته بود که شهردار اصفهان اعلام کرد: بیکاری در اصفهان بیداد می‌کند... شهردار اصفهان اعلام کرد: نهضت تشکیل سرمایه‌های محلی باید در اصفهان شکل بگیرد، این کار سختی نیست و نه تنها بازار اصفهان بلکه بازار کشور را هم می‌توان تغییر داد.

قبل تر هم رئیس اتاق بازرگانی اصفهان اعلام کرده بود: از ابتدای امسال تاکنون ۱۵ هزار کارگر بیکار شده اند و بالای ۱۰۳ کارخانه تولیدی ما حقوق معوقه دارند و برخی از این کارخانه‌ها حدود ۹ ماه است که حقوق پرداخت نکرده اند. عبدالوهاب سهل آبادی می گوید: از سال گذشته تا کنون2/1 نرخ بیکاری در اصفهان افزایش یافت و این در حالی است که اصفهان هشت هزار واحد صنعتی دارد.

انگار پاسخ سئوالی که در میانه گزارش مطرح شد، در حال آشکار شدن است و مسئولان اصفهانی دیگر نباید نگران تجمعات و بیکاری کارگران در استان اصفهان باشند چون با وضعیت اقتصادی که واحدهای تولیدی به آن دچار شده اند، ظاهراً باید در انتظار گسترش زندان ها ماند.